Chaos

Ken je dat... dat je hoofd zo vol zit dat je van alles vergeet? Ik denk dat de meeste mensen ons wel kennen als dat we eigenlijk maar zelden een afspraak vergeten. Inmiddels vergeet ik mijn telefoon doorlopend overal (dank lieve collega's die vol geduld me de goede weg weer wijzen), de afspraak om mijn paspoort op te halen is volledig langs me heen gegaan en eigenlijk geldt dat alles wat niet opgeschreven is vergeten wordt, en zelfs dan. Maar we zitten er verder nog goed bij, hebben er nog zin in. Dus het komt wel goed en het wordt vanzelf 1 oktober.

Ook Icey is behoorlijk gestrest inmiddels. Elke dag veranderd zijn wereldje in huis en elke dag wordt er in gepakt. En ja, hij heeft inmiddels ook wel door dat inpakken iets betekent van dat de baasjes dan weggaan en je dan door relatief vreemden verzorgd wordt. Dus hij schrikt van elke onverwachte beweging, likt zichzelf weer kaal en kijkt ons uren lang argwanend aan van onderuit zijn deken als we weer aan het rommelen zijn. We hebben met hem te doen, arm beest!

En ondertussen pakken we iedere avond wel wat in... en je zou denken dat dat opruimt, maar eigenlijk wordt de chaos alleen maar groter. Want intussen zijn de stellingkasten in de kelder uit elkaar om al mee te kunnen nemen, en alles wat nog niet in dozen zit ligt daar op de grond. In de woonkamer is de eettafel aan de kant gezet, zodat dozen opgestapeld kunnen worden en op diverse plekken liggen 'stapeltjes'. Maar: we liggen op schema... denk ik. 

Tussendoor hebben we nu ook de eerste afscheidsrondes: We hebben getrakteerd op onze laatste vrijdansavond en Ivan heeft zijn laatste werkdag hier gehad. En iedereen die we zien vraagt wel een keer wanneer we nu echt vertrekken, en of ze nog langs mogen komen. Oef... dat mag zeker, vinden we ook echt heel gezellig, maar had van het weekend toch ook een nachtmerrie waarin iedereen ineens tegelijk en direct na elkaar voor de deur stond met de verwachting dat we een hele week rondleidingen door de omgevingen zouden geven en waarbij ik alleen maar aan het zorgen en rondrennen was. Dus plan zeker in, wel in overleg wanneer het ons ook uitkomt, met wat tussenpauzes, en zonder verwachting van veel en/of lang entertainment. Anders komen we echt niet meer aan werken toe, en moeten we er geld voor gaan vragen om te overleven, haha. Of nog erger... treffen jullie een vermoeide en daardoor chagrijnige gastvrouw aan (ik zal het maar bij mezelf houden) - nog minder aan te raden.

Tot slot hadden we zaterdag ook de overdracht van onze volkstuin. De laatste spullen hebben we in de aanhanger gezet, die we zaterdag alvast gehaald hadden, de sleutel in overgedragen aan de nieuwe eigenaar en we hebben iedereen gedag gezegd. Het plekje dat al bijna 20 jaar Ivans volkstuin was is nu niet meer van hem/ons. De nieuwe eigenaar lijkt super aardig en een aanwinst voor de vereniging, en dat helpt wel om het met een gerust hart achter te laten.  Ook de bijen hebben een nieuwe houder gekregen, dus ook daar gaat goed voor gezorgd worden. 

Kortom er gebeurt nu veel, en nog veel meer dan wat hier staat... en deze blog voelt ook wel een beetje zoals mijn hoofd nu is. Een opsomming van losse events in een grote chaos. En dat terwijl ik hem echt al twee keer geordend heb. Zitten we er dan ook al doorheen? Nou eigenlijk helemaal niet. We zijn moe en chaotisch, maar ook vrolijk, vol goede zin. Het helpt heel erg dat we er erg naar uitkijken om daar te zitten!