We hadden de wekker vroeg gezet, want de verhuizer staat zo voor de deur. Even rustig nog ontbijten en dan de woonkamer zo veel mogelijk ontdoen van overbodige spullen. Daarna gaan we nog even met zijn drietjes de tuin in. We laten Icey de tuin inspecteren en een paar keer lekker heen en weer rennen tussen ons. En dan komt de verhuiswagen in zicht!

Kunnen jullie je nog herinneren over hoe de discussie ging over wat wel/niet gemist kon worden? Er zijn dus heel wat dozen al met de aanhanger vooruit hierheen gekomen. Maar wat ik me niet meer herinner is of ik verteld had dat de aanhanger toen bij het wegen 50 kilo te zwaar woog. Ivan heeft daarop één doos nog in de achterbak weten te proppen, maar een andere doos is toen weer het huis ingegaan. Volgens hem de makkelijkst bereikbare. Hmmm… en laat dat nou net de doos zijn waar ik cruciale kookonderdelen in had gedaan. Zoals een goed broodmes….best handig om zelf gebakken brood mee te snijden. Nu is er de afgelopen weken geen dag voorbij gegaan waarop die ene doos weer ter sprake kwam… tsja, dat zat in die ene doos. Maar er is hoop, want morgenochtend komt de verhuiswagen hier… joepie!!!

En dan komt het moment dat we ons beseffen dat over anderhalve week de verhuiswagen voor de deur staat en we de slaapkamer het liefst daarvoor nog opgeknapt zouden willen hebben... dus er is wel aan de winkel!

I: Schat... slaap je?J: Uhm... nee, ben net wakker...I: Kan je dan even open doen?

Ivan heb ik maandag middag op het vliegtuig gezet. Kalmar airport is echt het meest schattige vliegveld ‘ever’.  Een rood gebouwtje, met een restaurant wat van 11 tot 14uur open is, een miniwinkeltje en informatiebalie en een relaxte sfeer. Twee uur van te voren aanwezig is echt heel erg overdreven hier, maar wisten wij veel wat we konden verwachten? En nog even een koffie van te voren samen is altijd goed.

We snappen er niets van…  van onze normaal zo bange en schrikachtige Icey. En het maakt ons ook super blij. Wat dat betreft is de verhuizing nu al geslaagd!

En daar gaan we... ieder hoekje van de auto zit volgepropt, op naar ons nieuwe thuis.

Dachten we vorige week dat het chaos was... deze week lijkt er echt wel een bom ontploft in ons huis...

Ken je dat... dat je hoofd zo vol zit dat je van alles vergeet? Ik denk dat de meeste mensen ons wel kennen als dat we eigenlijk maar zelden een afspraak vergeten. Inmiddels vergeet ik mijn telefoon doorlopend overal (dank lieve collega's die vol geduld me de goede weg weer wijzen), de afspraak om mijn paspoort op te halen is volledig langs me heen gegaan en eigenlijk geldt dat alles wat niet opgeschreven is vergeten wordt, en zelfs dan. Maar we zitten er verder nog goed bij, hebben er nog zin in. Dus het komt wel goed en het wordt vanzelf 1 oktober.

De dag voor ons trouwen kwamen de verhuisdozen binnen... de échte start van het inpakken. 

Ik denk dat we geen van beiden 7 jaar geleden hadden kunnen bedenken waar we nu staan. Als je me toen deze blog had voorgelezen had ik je waarschijnlijk uitgelachen… Want wat is er veel gebeurd!