We hadden de wekker vroeg gezet, want de verhuizer staat zo voor de deur. Even rustig nog ontbijten en dan de woonkamer zo veel mogelijk ontdoen van overbodige spullen. Daarna gaan we nog even met zijn drietjes de tuin in. We laten Icey de tuin inspecteren en een paar keer lekker heen en weer rennen tussen ons. En dan komt de verhuiswagen in zicht!
Icey wordt opgesloten in de slaapkamer, waar hij waarschijnlijk de hele ochtend weggekropen onder het dekbed ligt tot het gevaar geweken is. Wij verwelkomen de verhuizers met een bak koffie. Ze waren met zijn tweetjes en zouden nog met een derde man aangevuld worden van een lokaal verhuisbureau, maar die derde man is nog nergens te bekennen. Dus begint het uitladen en helpen wij mee.
Onze eettafel staat erg vooraan, maar daar wordt voorlopig nog omheen gewerkt, want daar kunnen we de extra hulp wel voor gebruiken. Maar na een uur is de helft al uitgeladen en is nog steeds geen hulp zichtbaar, en is het lokale bedrijf blijkbaar ook niet bereikbaar. Er wordt wat gemopperd, en dan beslissen ze toch om de eettafel maar te gaan uitladen. Dat is toch wel het moment dat ik me een klein beetje schaam dat we iets gekocht hebben wat onhandelbaar is bij dit soort gelegenheden. Jemig wat een respect voor die twee gasten. Hij is te lang en te lomp om met de normale banden over de schouders te tillen… dus er wordt flink gebrainstormd. Eén van de twee is duidelijker een innovatieve denker, want die komt met diverse plannetjes. Dus uiteindelijk wordt een band in de lengte om de tafel heen gespannen, waarbij die band als handvat kan dienen. De drie mannen kunnen hem zo redelijk eenvoudig oppakken en ik loop er om heen met dekens neer te kunnen leggen om even te kunnen rusten, de weg vrij te maken. En zo staat hij in één keer super snel op zijn plek. Daar verdient wel een bak koffie als pauze! En ja hoor, we zitten net, komt daar de versterking aan met twee man, en wat later zelfs nog een derde. En toen ging het nog sneller… in een kwartier was de rest van de dozen uitgeladen. De extra krachten vliegen weer weg, de verhuizers krijgen nog een laatste bak koffie en dan stappen ze ook weer de vrachtwagen in.
Onze spullen omvatten iets minder dan een halve container, de andere helft was gevuld met spullen van anderen, netjes gescheiden door een dun houten wandje, Onderweg hierheen hadden ze dus al op 2 andere plekken spullen afgeleverd, zo’n 3 uur verder op. Nu gingen ze naar een adres een uurtje verder op en dan vervolgens naar een adres in Denemarken om de vrachtwagen weer vol te laden voor ze weer naar Nederland zouden rijden morgen. Dus de mannen zijn deze week vier dagen van huis. De ene doet dit vrijwel elke week, de ander wisselt het om met een collega. Pfff… best pittig werk.
En dan zijn ze weg… alle deuren worden gesloten en Icey wordt weer losgelaten die geïnteresseerd het hele huis door wandelt. En wij gaan aan de slag: Ivan zorgt dat alles wat de schuur in moet ook daadwerkelijk in de schuur staat en ik start met het uitpakken van de dozen in de keuken. Zodra dat klaar is lunchen we wat om daarna over te gaan naar de woonkamer.
Eerst maar eens even een plan maken. Zolang de slaapkamer nog niet af is moet de slaapbank hier nog blijven, en we hebben ook nog een piano staan die een keer weg moet… Dan lijkt de woonkamer toch wel even heel erg klein.
Maar we zijn er uit. In ieder geval voor de komende periode, eens kijken hoe het bevalt.
En hoewel we de slaapbank echt te lomp vinden, creëert het zo wel een gezellige zithoek met de drie banken. Voorlopig staat het wel goed zo.
En opeen verhuisdag hoort natuurlijk een makkelijke maaltijd. In Nederland zouden we wat gehaald hebben, hier gaan er twee afbakpizza’s in. Maar dan wel met een glas champagne er bij om te vieren dat we nu alle spullen hebben.
Proost!!!
Maak jouw eigen website met JouwWeb