We snappen er niets van… van onze normaal zo bange en schrikachtige Icey. En het maakt ons ook super blij. Wat dat betreft is de verhuizing nu al geslaagd!
We waren gewend dat Icey in nieuwe ruimtes alleen maar laag over de grond kruipend, met platte oren zo snel mogelijk een verstop plek zocht. Nou… daar was hier niets van te zien. Binnen 5 minuten had hij al een rondje door de woonkamer gemaakt, had hij al op de vensterbanken en de piano gezeten. Geen oren plat naar achteren, maar normaal lopend met staart in de lucht. OK, het leek er wel heel erg op dat hij naar ontsnappingsroutes op zoek was, maar dat mag de pret niet drukken. En na zijn rondje kom hij al snel relaxed op de bank liggen, helemaal gelukkig dat zijn warmtemat er ligt. De eerste 24 uur mocht hij alleen in de woonkamer blijven en elke dag hebben we een ruimte extra geopend: de hal (inclusief keuken en bovenoverloop), de slaapkamer, de werkkamer, de bijkeuken. Hij lijkt zich nu na 5 dagen al helemaal thuis te voelen en van de stress die hij de laatste weken in Rotterdam nog liet zien, zien we niets meer. En ja, hij heeft zijn irritatie al weer getoond dat we te lang in bed blijven liggen, probeert vrolijk mee te slippen in de nu nog verboden gebieden en eist op schoot alle aandacht op. Helemaal zichzelf dus.
Het stikt in onze tuin ook van de vogels. Dus we hebben wat vogelvoeders opgehangen in de appelboom voor het raam en aan het raam. De koolmeesjes, boomklevers en groenlingen maken er gulzig gebruik van, de hele dag zitten er wel vier of meer voor het raam. En de merels en kauwtjes rapen vervolgens de overblijfsels op uit het gras. Zo leuk om te zien!
Ook daar geniet Icey met volle teugen van. Keffend zit hij voor het raam, en als er een vogel zo brutaal is om voedsel uit de vogelvoeder aan het raam te pikken terwijl hij er zit, hebben we wel even angst voor het raam. Hij lust er duidelijk wel eentje als maaltijd.
Het vogelvoer hebben we donderdag gekocht bij een mini-tuincentrumpje. Ivan’s moeder was op onderzoek gegaan en had daar een plant voor bij de voordeur gekocht als welkom. Dus kregen we van haar een adres en telefoonnummer door. In een kleine kas had hij van de zomer tomaten, komkommers en pepers gekweekt en verkocht, in een tuin had hij een groentetuin met een kleinschalige kwekerij met wat struikachtigen en verder een klein winkeltje met binnen en buiten wat plantgoed, en andere snuisterijen. De ‘kleinste tuincentrum van Rotterdam’ in Schiebroek is er nog groot bij. Maar wat was de man trots, we kregen iedere vierkante meter van zijn kleine onderneming te zien.
Vrijdag gingen we ons gewapend met een dikke map vol papieren naar het Skatteverket, oftewel de belastingdienst. Hier moesten we ons aanmelden om een persoonsnummer aan te vragen, een soort BSN-nummer. We werden supervriendelijk ontvangen en geholpen, maar aan de al door onze emigratiecoach ingevulde formulieren hadden we helaas niets. Er klopte een vinkje niet, want we waren vergeten aan hem door te geven dat we inmiddels getrouwd waren. Maar geen zorgen, we konden ter plekke alles invullen. En ook de papieren werden ter plekken digitaal toegevoegd door foto’s te maken. Nu is het wachten op de uitkomst van ons verzoek. Volgens de mensen daar duurt het zo’n 4-5 weken voor ze ons verzoek überhaupt in behandeling nemen, dan kunnen we nog benaderd worden om extra info te leveren. Zouden we voor de kerst ons antwoord hebben?
Dat zou wel fijn zijn, want daarmee gaat er een hele wereld voor ons open. Want met een persoonsnummer kan je een bank-ID aanvragen, en dan bestaan we hier pas echt. Want serieus, ik kan niet eens bij de lokale supermarkt een account aanmaken zonder bank-ID. Ook kunnen we dan de volledige beschikking krijgen over onze bankrekening, zodat we kunnen pinnen en swishen (een soort tikkie / paypal, maar dan via je telefoonnummer), krijgen we een volledige zorgverzekering (we hebben nu een tijdelijke, niet echt handig als er nu wat serieus gebeurt), kunnen we lid worden van een sportvereniging, enz.
Zaterdag was het kanelbullensdag. Ja, van zoet lekker eten houden ze hier wel. Dat konden we natuurlijk niet laten schieten op onze eerste kanelbullensdag hier in Zweden. Dus zijn we naar het glasmuseum hier in het dorp gegaan en hebben daar wat gedronken met een kanelbulle erbij.
En zondag heb ik een eerste poging tot integreren gedaan. Er werd een cursus zuurdesembroodbakken gegeven in de pop-up kitchen in het museum hier in het dorp. Dus meldde ik me iets voor tienen in de oude glasblaas-hal, die nu omgebouwd is tot expositieruimte en een gezellige keuken met tafels. En hier trof ik 3 Nederlands sprekende mensen aan, en later bleek ook nog dat we alle drie uit de regio Rotterdam kwamen ook, haha. Onze cursusleider was een Nederlandse die hier bakker is, de tweede Nederlandse was één van e organisatoren van het overkoepelende collectief, en de derde was een medecursist. Maar snel erna kwam er nog 2 cursisten die wel Zweeds waren. Gelukkig maar, want ik kwam ook voor het oefenen met mijn Zweeds. De laatste twee cursisten bleken zich afgemeld te hebben vanwege de storm de dag ervoor, dus met een klein clubje gingen we aan de slag. En dat was echt super leuk en interessant. Met veel theorie en praktijk gecombineerd. Van alles geleerd over achtergronden, gisten, bacteriën, zuurgraden, temperaturen, enz bij het bakken van zuurdesembrood. Tussen de middag konden we ons eerste brood al eten, wat de cursusleider al deels had voorbereid. En aan het einde van de dag kregen we ons brooddeeg mee om de volgende ochtend te kunnen afbakken en een potje met een starten, om zelf aan de slag te kunnen. En bovendien kennisgemaakt met leuke mensen, met wie we nummers hebben uitgewisseld. Zeer geslaagde dag!
Thuis zijn we voornamelijk bezig met schoonmaken en opruimen. De oude mensen en oude huizen geur blijft hangen, vooral in de woonkamer. Waarschijnlijk zit het ook in het behang, wat een soort behang met houtvezels is. Dus waarschijnlijk gaat er toch echt een luchtzuiveraar komen, ook handig voor onze toekomstige allergische gasten. Maar verder voelt het huis echt wel al eigen. Zelfs met een slaapbank als bank in de woonkamer, een matras bovenop luchtbedden, twee campingstoelen en onze campinguitrusting in de keuken.
We hadden wel even de schrik van ons leven toen de vaatwasser het begeven leek te hebben, omdat hij geen water kreeg. Wie verzint het om op je normale keukenkraan (dus boven op de je aanrecht) een extra draaiknop te zetten om die watertoevoer open en dicht te kunnen zetten?
En verder luieren we vooral, want stiekem zijn we ook best moe van alles wat we hebben moeten regelen. Dat laten vooral de spieren in mijn rug, tussen mijn schouderbladen aan me weten. Gelukkig heb ik een goede masseur in huis…
Maak jouw eigen website met JouwWeb